دومین ضربه به فشار حداکثری آمریکا با توافق بلندمدت ایران-روسیه، ماجرای توافق 20 ساله چیست؟ - وبلاگ دیجی سافت

به گزارش وبلاگ دیجی سافت، پس از موضوع سند 25 ساله همکاری ایران و چین، بحثی درباره توافق بلندمدت بین تهران و مسکو مطرح است؛ اتفاقی که خبر چندان خوشی برای کاخ سفید و راهبرد فشار حداکثری آن نیست.

به گزارش وبلاگ دیجی سافت، محمد جواد ظریف در جریان سفر اخیر خود به مسکو درباره تمدید قرارداد 20 ساله تهران و مسکو سخن گفت. ظریف در ادامه در مورد انعقاد قرارداد بلند مدت جامع راهبردی بین دو کشور اطلاع داد و گفت که طرفین برای رسیدن به چنین سندی توافق نموده اند.

وزیر خارجه ایران روز چهارشنبه به گفتگوی تلفنی یکساعته خود را با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه اشاره نمود و گفت که با او توافق نموده است که قرارداد همکاری 20 ساله که حدود 8 ماه دیگر به موعد خود می رسد مورد بازنگری قرار گیرد.

او در مورد قرارداد بلند مدت گفت: زمانی که رأس موعد مقرر برسد، اگر کسی مخالفت نکند، ] توافق 20 ساله [ تمدید می شود، ولی بهتر دیدیم یک قرارداد جامع راهبردی درازمدت تدوین شود و قرارداد به روز شود و نهایتاً امضا و برای تصویب به مجلس ارائه شود .

محتوای قرارداد 20 ساله ایران و روسیه چیست؟

این معاهده تحت عنوان قانون معاهده اساس روابط متقابل و اصول همکاری بین جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه است که در اسفند 1379 (برابر با 12 مارس 2001) در مسکو و در حضور روسای جمهور دو کشور امضا شد.

مدت این معاهده که به تصویب مجالس دو کشور هم رسیده، در اصل 10 سال است، اما پس از اتمام دوره تا به حال دو بار هر کدام 5 سال تمدید شده است.

ماده 21 این معاهده می نویسد: این معاهده برای مدت ده سال منعقد می شود و در صورتی که هیچ یک از طرفین حداقل یک سال قبل از سرانجام اعتبار آن به صورت کتبی طرف دیگر را از قصد خود پیرامون قطع اعتبار معاهده آگاه نسازد، خود به خود برای دوره های پنج ساله بعدی تمدید می شود. این معاهده در مسکو در تاریخ بیست و دوم اسفند ماه سال 1379 هجری شمسی برابر با دوازدهم مارس 2001 میلادی در دو نسخه به زبانهای فارسی و روسی که هر یک از متون دارای اعتبار یکسان می باشد، تنظیم شده است.

این معاهده شامل مقدمه و بیست و یک ماده است. ماده 6 این معاهده بر همکاری دو کشور در حوزه انرژی، از جمله هسته ای اشاره نموده و تصریح می نماید طرفین به گسترش مناسبات درازمدت و متقابلاً مفید خود به منظور تحقق طرحهای مشترک در زمینه های حمل و نقل، انرژی من جمله : استفاده صلح جویانه از انرژی هسته ای، احداث نیروگاههای اتمی، صنایع، علوم، فنون، کشاورزی و بهداشت عمومی مساعدت خواهند نمود.

در بخش های دیگر بر همکاری های دو کشور در حوزه های مختلف مالی، حمل و نقل انرزی، سیاسی و امنیتی نیز اشاره شده است.

این معاهده در جلسه سران دو کشور که تقریبا اولین ملاقات در این سطح پس از 40 سال بود، به عنوان نقطه تحول دیپلماتیک محسوب می شد.

این توافق در آن موقع هم مخالفانی داشت و باعث واکنش آمریکایی ها شد. ژنرال لئونید ایواشوف، یکی از مقامات ارشد وقت در وزارت دفاع روسیه گفت: بعضی شاید از این توافق خوششان می آید و بعضی نه. کشورهای ما در راستای منافع مان کوشش خواهند کرد.

انعقاد این توافق در آن موقع همچنین سیگنالی به دولت جورج بوش در آمریکا بود مبنی بر اینکه ایران و روسیه قصد دارند نفوذ آمریکا در منطقه را محدودتر نمایند.

ریچارد بوچر، سخنگوی وقت وزارت خارجه آمریکا در این خصوص ابراز نگرانی کرد و گفت: ما به ویژه درباره فروش تسلیحات متعارف پیشرفته یا تکنولوژی های حساس، نظیر فناوری هسته ای نگران هستیم. این بستگی به ایرانی ها و روس ها دارد که درباره جزئیات آنچه ممکن است انجام دهند یا انجام ندهند، شرح دهند.

طبیعتاً تمدید این معاهده یا تغییر آن به قرارداد جامع راهبردی بلندمدت دوباره با واکنش منفی آمریکا روبرو خواهد شد. چرا که چنین واکنشی به سند 25 ساله همکاری های ایران و چین نیز صورت گرفت. اساسا آمریکا هم آن موقع و هم الان به دنبال انزوای سیاسی و مالی ایران بوده است. بنابراین هر گونه همکاری ایران با هر کشوری در نقض این سیاست واشنگتن است. کاخ سفید طی چند سال گذشته به دنبال فروپاشی مالی ایران به وسیله اعمال سیاست فشار حداکثری بوده است. به همین دلیل هر گونه روزنه ای برای رهایی از این شرایط، سیاست فشار آمریکا را تضعیف می نماید.

ایران برای احصای منافع خود و برای بیان اینکه گزینه هایش محدود نیست به دنبال توافق های دوجانبه با کشورهای مهم رفته است. تا علاوه بر دور زدن تحریم های، آینده مالی خود را بهبود بخشد. چین به عنوان قدرت مالی جهان گزینه جدی ایران برای همکاری بلند مدت بوده است و بنا به گفته وزیر خارجه کشورمان، تهران و پکن به توافق بلندمدت نزدیک شده اند. روسیه به عنوان دیگر قدرت جهانی نیز در دستور کار توافق بلندمدت بعدی واقع شده است، و طبیعتاً آخرین کشور هم در این زمینه نخواهد بود.

از آنجایی که این اقدامات ایران، کوشش آمریکا برای به زمین زدن ایران را مهار و خنثی می نماید، در آینده هر گونه توافق ایران با روسیه یا هر کشور دیگری مورد حمله تبلیغاتی قرار خواهد گرفت. در این جور مواقع، تحریم نمایندگان ایران دایه مهربانتر از مادر شده و سنگ منافع ملی ایران را به سینه می زنند! چرا که چنین توافق های علاوه بر گشودن راه نفس برای ایران، خبر خوشی برای نظم آمریکایی بین الملل نیستند و روز به روز از نفوذ سیاسی و مالی آمریکا می کاهند.

.